Grzyby na Kaszubach. Kanie - praktyczny atlas grzybów.

Czubajka kania - przepyszny grzyb, ale dla doświadczonych grzybiarzy, bo łatwo ją pomylić z innymi czubajkami i ze sromotnikiem (najsilniej trującym grzybem). Na Kaszubach Kanie rosną na polanach, na wyrębach, na łąkach, w nasłonecznionych miejscach wyrastają od lata do jesieni, pojedynczo lub w małych grupach.
Są wysokie, dobrze widoczne.
Kapelusz Kani bardzo charakterystycznie pachnie, jest jasnobrązowy, dochodzi nawet do 30 cm średnicy, młoda kania ma kapelusz początkowo jajowaty, na długim trzonie, gdy dorasta, kapelusz otwiera się jak talerz z górką w samym środku, na powierzchni kapelusza widać spękania brązowo szare, charakterystycznie postrzępione na jasnobrązowym tle, na środku kapelusz nie jest popękany, jest ciemniejszy, brązowy.
Pod kapeluszem blaszki są białe, duże i kruche. Trzon Kani z jasnym miąższem widocznym w zewnętrznych pęknięciach, smukły, podstawa bulwiasta obrośnięta białawą obwódką (podobna ja u sromotnika), pusty w środku. Na trzonie widoczny jest wyraźny, przesuwny pierścień (też często przez to mylona ze sromotnikiem (chociaż sromotnik ma zupełnie inny kapelusz).
Inne czubajki są mniejsze, nie mają przesuwnego pierścienia, nie mają spękanego trzonu, nie pachną kania, czasem śmierdzą.

Kania jest jeden z najpyszniejszych grzybów jadalnych, ma delikatny, oryginalny smak i słodkawy przyjemny zapach. Najlepiej usmażyć ja na gorącym oleju lub maśle odrobinę soląc. Doskonała jest także smażona w panierce, tak jak kotlet schabowy.